തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോള്‍,
ഹോളീവുഡ് സിനിമയിലെ,
മനുഷ്യന്‍ ഇട്ടേച്ചുപോയ
നാടു പോലെയായിണ്ടാവും,
വഴികളൊക്കെ.
എഴുതിവച്ച കവിതകളൊക്കെ,
തൂങ്ങികെടപ്പുണ്ടാവും,
പേടിപ്പിക്കാന്‍ ആളെക്കിട്ടാതെ,
ബോറടിച്ചു പോയ
പ്രേതങ്ങളെ പോലെ.
കഥ പകുതിയാക്കി നിര്‍ത്തിയപ്പൊള്‍,
ആശുപത്രിയിലായിപ്പോയ
രാജുമോന്‍,
നിര്‍ത്താതെ
എന്ടെ തള്ളക്കു
വിളിക്കുന്നുണ്ടാവും.
ചാവാനും, ഡിസ്ചാര്‍ജാവാനും
മേലാതെ.
' ഗ.മ. ഫോട്ടൊഗ്രാഫി' ക്കു മേടിച്ച കാമറ,
'ഒച്ചും ചിലന്തിയും മാത്രമേ നിങ്ങള്ടെ കണ്ണില്‍ പെടുള്ളോ മനുഷ്യാ?'
എന്ന് വലിയവായിലൊരു
കുങ്കുമപ്പൂകരച്ചില്‍ കരയുന്നുണ്ടാവും,
പോകണമെന്ന്
എഴുതിവച്ച
സ്ഥലങ്ങളൊക്കെ,
ദൂരവ്യത്യാസമില്ലാതെ താഴേക്കുതാഴെ കിടന്ന്,
' ഓന്ടെ ഒടുക്കത്തെ പ്ലാനിങ്ങ്' ,
എന്ന് പരസ്പരം കാര്‍ക്കിച്ചു തുപ്പുന്നുണ്ടാവും,
അറിയേണ്ടത് ആരെങ്കിലും
ഒരു ചിരി തരാൻ സാധ്യതയുണ്ടോ
എന്നാണ്
ങ്ഹാ .. വന്ന വഴിയില്‍
ആരുമില്ലാത്ത നേരത്ത് കുറെ
ഒറ്റമരങ്ങള്‍ക്ക് അന്തിക്കൂട്ടു
നിന്നിട്ടുണ്ട്.
ഏയ് , അവരില്‍ എത്രയെണ്ണത്തിനെന്നെ
ഓര്‍മയുണ്ടാവാനാണ്?
